صدها سایت و خبرگزاری و وبلاگ و چه و چه هرروز در این تلاشند که برای مردم رنج دیده و بخصوص کودکان کاری کنند. شاید بزرگترین کاری هم که می توان کرد اطلاعرسانی باشد. اینکه اسم کمترشنیده شده ای را در دنیا بشناسانیم و بگوییم که مردمش در چه حالند. که بگوییم که آنجا توفانهایش مادران را از کنار گهواره ها می برد و اینکه چقدر سخت است که گشنه باشی و کودک و کار کنی هیچ نیابی. کنفرانسها برگزار می شود، خیریه ها برپا می شود، آدمها می آیند و می روند و تی شرت آبی رنگ یونیسف می گیرند و تا مادامی که در آن لباسند فکر می کنند کودکی را نجات داده اند. تعداد مقالات تکراری بی نهایت شده. تا جاییکه اکثر سازمانهای بزرگ در سایت خود مقاله هایی می گذارند و از کمکهایشان به مردم دنیا می نویسند. چقدر این مقالات را می خوانیم. از کجا پیگیر مشکلات ریز و درشت آدمهای دنیا می شویم یا بهتر است بگویم چقدر در عرض هفته فرصت مطالعه چنین مقالات و گزارشهایی را داریم؟ از سوی دیگر چه تضمینی برای درک درست و عمیق فجایع دنیا از طریق مقالاتی که اکثرا هم تخصصی هستند وجود دارد؟
با همه این سؤالات که به سراغ وب سایت یونیسف بروید گزینه ای می بینید به نام مقاله تصویری که در دو تا سه دقیقه نمایش عکسهای واقعی از اتفاقات رخ داده شما را به درک عمق مشکلات دنیا می برد. یکی از زیباترین مثالهای آن نمایشی است که از عکسهای مربوط به زندگی بچه های سونامی که توسط خود این بچه ها گرفته شده و یا زیان خودشان یه شما می گویند که از چه چیز بیشتر رنج می برند. یکی عروسکش را گم کرده دیگری از خانه ای که داشته برایتان می گوید و ... خودتان ببینید
There are loads of websites and broadcasts that write about disasters around the world everyday t make a change, to help out the suffered, and so on. Maybe the biggest change they can make is to inform th problems of the world. But, how many of us have that time and interest to read a 5,000 word essay or to search a better article to know more about such things. Excludong th ones who professionally work on these issues, how many people read such papers? How confident are we to grasp a deep understanding of the conditions and the disasters?
If you go to UNICEF website with all these question you will find an option called Photo Essay, each of which just takes about 1 or 2 minutes to take you to the real feeling of a disaster. One of the best examples of them is an essay which is made by the kids of Tsunami. In those essays kids tell you their own stories, one talks to you about her/his lost doll, the other one tells you about their home and... look by yourself.
