مدتها گرفتار نوشتن و کنفرانس بودن و امثالهم شاید دلیل نسبتا موجهی برای ننوشتن در اینجا باشه. نوشتن همیشه هم آرامبخش نیست ، گاهی کاملا سلب آسایش میکنه. به هر حال نوشتن برای خود و خودمانی ها همیشه لذتبخشه و دیگه سعی دارم به بهانه های جور و واجور این لذت رو از خودم نگیرم. هر چند کوتاه ولی پایا.... اولین پستی که بعد از این غیبت طولانی دوست دارم بنویسم پستی درباره کافه ها و کافه نشینیه... چیزی که همیشه به من انرژی نوشتن میده و یادم میندازه که چقدر این کار رو دوست دارم
تا پست بعد
Long engagement with papers and conference might be a good justification for being detached from blogosophere. Writing is not always relaxing. It might be so bothering some times. Anyway, writing for friends is always joyful and I'll try not to deprive myself from such joy for this and that. The first post I like to write after this long absence would be one on cafes which always reminds me how much I love writing and showers me with the fate in writing...
